martes, febrero 14, 2006

O Fado

Hace unos meses Jorge, mi compañero portugués, me descubrió un mundo de la música portuguesa muy relacionado con la sevdalinka bosnia: el fado.

El otro día estuve escuchando "Fado Português", cantado por la Fadista más grande de todos los tiempos...Amália Rodrigues. Estaba en el autobús, volviendo a casa, y hasta se me saltaron las lágrimas....es que la canción está tan cargada de sentimientos y de tristeza, y la voz de Amália le pone la guinda final.



Aquí comparto con vosotros este fado de un marinero que no volverá nunca más a su casa...

Fado português

O Fado nasceu um dia,
quando o vento mal bulia
e o céu o mar prolongava,
na amurada dum veleiro,
no peito dum marinheiro
que, estando triste, cantava,
que, estando triste, cantava.

Ai, que lindeza tamanha,
meu chão, meu monte, meu vale,
de folhas, flores, frutas de oiro,
vê se vês terras de Espanha,
areias de Portugal,
olhar ceguinho de choro.

Na boca dum marinheiro
do frágil barco veleiro,
morrendo a canção magoada,
diz o pungir dos desejos
do lábio a queimar de beijos
que beija o ar, e mais nada,
que beija o ar, e mais nada.

Mãe, adeus. Adeus, Maria.
Guarda bem no teu sentido
que aqui te faço uma jura:
que ou te levo à sacristia,
ou foi Deus que foi servido
dar-me no mar sepultura.

Ora eis que embora outro dia,
quando o vento nem bulia
e o céu o mar prolongava,
à proa de outro veleiro
velava outro marinheiro
que, estando triste, cantava,
que, estando triste, cantava.

1 Comments:

A las 14/2/06 20:56, Anonymous Anónimo dijo...

Jo el vaig descobrir amb Madredeus i la Mariza i m´encantaaaaa, però em posa trista, crec que això és bona senyal: és música que realment t´arriba a l´ànima!! (ja he tornat de Cadaqués, jo hi vull tornaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrrrr, què bé que s´hi està!!!!!!!!!)

 

Publicar un comentario

<< Portada